مانفرد پروفازی، مستقر در وین، اتریش، در برخی از مناطق اوکراین که تحت تأثیر بیش از 13 ماه درگیری پس از تهاجم تمام عیار روسیه قرار گرفته اند، بازدید کرده است.

او به UN News گفته است که در سرتاسر کشور ویران چه دیده است و چگونه IOM به افرادی که به دلیل جنگ و بمباران مناطق غیرنظامی مجبور به ترک خانه های خود شده اند، آسایش داده است.

سفر در اوکراین این روزها آسان نیست. زمانی که من از سال 2012 تا 2017 به عنوان رئیس مأموریت سازمان بین المللی مهاجرت خدمت می کردم، امکان پرواز یا سوار شدن به یکی از قطارهای مدرن در طول و عرض این کشور پهناور وجود داشت.

اکنون پرواز کاملاً غیرممکن است و سفر با قطار هنوز پر از دردسر است.

سفر این هفته من در اوکراین، از اودسا و میکولایف در جنوب، دنیپرو در شرق، تا پایتخت کیف و دوباره از غرب به لویو، به دلایل امنیتی، از طریق جاده بود.

این به من فرصت کافی داد تا در مورد میلیون ها اوکراینی که از زمان شروع جنگ برای فرار از خطر و ویرانی مسیرهای مشابهی را طی کرده اند فکر کنم.

میلیون‌ها نفر در وضعیتی ناآرام هستند، بین آواره شدن در سرزمین خود یا خانواده‌هایشان از هم پاشیده شده‌اند. برخی در اوکراین می‌مانند، زیرا نمی‌توانند از پس هزینه بروند، برای برخی به این دلیل که ترک کردن یک گزینه نیست

بیش از 8 میلیون اوکراینی از کشور گریخته اند و 5.3 میلیون دیگر آواره داخلی هستند. بسیاری از مردم چندین بار آواره شده اند. برخی به خارج از کشور سفر کرده اند، برگشته اند، مستقر شده اند و با تغییر خط مقدم، دوباره رفته اند.

این احساس جابجایی حتی بر جوامع و افرادی که نقل مکان نکرده اند نیز تأثیر می گذارد. جوامع درهم شکسته، ناآرام، پراکنده شده اند. آسیب در مکان‌هایی مانند میکولایف و شهرهای کوچک و روستاهای بی‌شماری که این هفته از آن‌ها گذشتم، چشم‌انداز و احساسات را زخمی می‌کند.

میکولایف بیش از 250 روز است که زیر گلوله باران روزانه قرار دارد. لوله های آب به شدت ضربه خورده است. وقتی از شهر عبور می کنیم، مردم را می بینیم که برای آب آشامیدنی در نقاط توزیع عمومی که برخی از آنها توسط IOM ایجاد شده اند، صف می کشند.

برخاستن از زیر آوار

شرایط زندگی برای مردم محلی و آوارگان داخلی بسیار سخت است. و با این حال، مردم می مانند. مردم در حال بازگشت هستند. بیش از 5.6 میلیون مردم در حال سازگاری با حضور در جوامع میزبان جدید هستند و مهارت ها و تجربیات خود را برای کمک به بازسازی خانه جدید خود به ارمغان می آورند.

البته، بازسازی و بازسازی در بحبوحه جنگ، به بیان ملایم، چالش برانگیز است، اما هر جا که رفتم، زیرساخت های جدیدی را دیدم که از زیر آوار بالا می رفت. من با افتخار و متواضع می گویم که بیشتر آن توسط IOM و سازمان هایی که با ما کار می کنند و با مقامات محلی که کارهای زیادی برای زنده نگه داشتن امید انجام داده اند نصب شده است.

یکی از نمونه‌های بسیار، یک نیروگاه گرمایشی متحرک است، که اساسا آشیانه یک کامیون 40 تنی است، که به‌ویژه برای تامین گرمای بیمارستان کودکان مناسب‌سازی شده است، جایی که صدها کودک – محلی و آواره – می‌توانند بدون وقفه درمان شوند. خاموشی های ناشی از گلوله باران سیستم گرمایشی را خراب کرد و بیماران جوان برای چند روز در شرایط یخبندان ماندند.

من به اندازه کافی خوش شانس بودم که توانستم روایت های اول شخص زنده ماندن، انعطاف پذیری و حتی خوش بینی را از پیر و جوان بشنوم. این داستان‌ها و فداکاری کارکنان ما، همه ما را با انگیزه نگه می‌دارد و روی کمک‌هایمان و تسهیل بهبودی بدون ایجاد وابستگی متمرکز می‌شویم.

با نگاهی به گذشته، به والریا و پسرش فکر می‌کنم که از ویرانی باخموت گریختند و به لطف تعمیرات سازمان‌دهی شده توسط IOM در یک خوابگاه در دنیپرو، بالاخره در مکان‌های مناسبی هستند.

او عکس‌هایی از خانه‌اش را که اکنون کاملاً ویران شده بود به من نشان داد و با غم‌انگیز از باغ بازارش صحبت کرد. حالا او در یک جعبه پنجره چند سبزی می کارد. پسرش که دانش آموزی سخت کوش است، درس هایش را با تلفن همراه دنبال می کند، زیرا حتی لپ تاپ هم ندارد. آنها تسلیم نشده اند. آنها هر کاری که لازم است انجام می دهند تا زندگی عادی خود را حفظ کنند.

رویکرد یکپارچه IOM به ما این امکان را می دهد که از افراد آواره و جوامع میزبان در سطوح مختلف حمایت کنیم و طیف کاملی از خدمات را از زیرساخت ها تا تولید درآمد به آنها ارائه دهیم.

ما به تلاش های خود برای حمایت از آنها تا زمانی که نیاز باشد به هر طریقی که بتوانیم ادامه خواهیم داد.”

اطلاعات بیشتر در مورد کار IOM در اوکراین را اینجا بخوانید.