یک انفجار کیهانی شگفت آور و روشن ممکن است تولد یک آهن ربا را رقم زده باشد. در این صورت ، اولین بار است که ستاره شناسان شاهد شکل گیری این نوع جسد ستاره ای بسیار سریع در حال چرخش و بسیار مغناطیسی هستند.
اخترشناسان در شماره آینده گزارش می کنند که این تابش خیره کننده نور هنگام برخورد دو ستاره نوترونی و ادغام در یک جرم عظیم ایجاد شده است. مجله اخترفیزیک. محققان می گویند گرچه نور به خصوص روشن می تواند به معنای تولید یک مغناطیس باشد ، توضیحات دیگری نیز ممکن است.
ون فای فونگ از اخترفیزیکدان از دانشگاه نورث وسترن در ایوانستون ، ایالت وی و همکارانش ابتدا محل سقوط ستاره نوترونی را در اثر انفجار نور اشعه گاما با رصدخانه نیل Gehrels Swift ناسا در 22 ماه مه شناسایی کردند. مشاهدات بعدی اشعه ایکس ، طول موجهای نور مرئی و مادون قرمز نشان داد که پرتوهای گاما با درخشش مشخصی به نام کیلونوا همراه هستند.
تصور می شود کیلونووا پس از برخورد دو ستاره نوترونی ، هسته های فوق سنگین ستاره های مرده ، تشکیل شده و با هم ادغام می شوند. فونگ می گوید ، این ادغام مواد غنی از نوترون “که در هیچ جای دیگر جهان مشاهده نمی شود” را در اطراف محل برخورد پاشش می کند. این ماده به سرعت عناصر سنگین ناپایدار تولید می کند و این عناصر به زودی تحلیل می روند ، ابر نوترونی را گرم می کنند و آن را در نور نوری و مادون قرمز می تابانند (SN: 19/10/23)
https://www.youtube.com/watch؟v=jRZ7SU6SPQg
ستاره شناسان تصور می کنند هر بار که جفت ستاره نوترونی با هم ادغام می شوند کیلو ووا تشکیل می شود. اما ادغام ها نور روشن و روشن دیگری نیز تولید می کنند که می تواند سیگنال کیلونوا را باتلاق کند. در نتیجه ، ستاره شناسان پیش از این ، در آگوست 2017 ، فقط یک کیلونوا قطعی دیده اند ، اگرچه نامزدهای بالقوه دیگری نیز وجود دارد (SN: 16/10/17)
درخشش تیم Fong با این حال باعث شرمساری کیلونووا در سال 2017 شد. او می گوید: “این به طور بالقوه درخشان ترین کیلونوایی است که تاکنون دیده ایم.” “این اساساً درک ما از درخشندگی و روشنایی هایی را که کیلونووا باید داشته باشد ، می شکند.”
بیشترین تفاوت در روشنایی در نور مادون قرمز بود که توسط تلسکوپ فضایی هابل حدود 3 و 16 روز پس از انفجار اشعه گاما اندازه گیری شد. آن نور 10 برابر روشن تر از نور مادون قرمز بود که در ادغام ستاره های نوترونی قبلی دیده شد.
فونگ می گوید: “آن لحظه واقعاً چشم نواز بود ، و آن وقت بود که ما برای یافتن توضیحی در تلاش بودیم.” “ما مجبور شدیم یک منبع اضافی پیدا کنیم [of energy] این باعث افزایش آن کیلووا شد. “
توضیح مورد علاقه او این است که این سقوط یک مگنتار تولید کرد که نوعی ستاره نوترونی است. به طور معمول ، هنگامی که ستاره های نوترونی با هم ادغام می شوند ، ستاره مگا-نوترونی که آنها تولید می کنند برای زنده ماندن بسیار سنگین است. تقریباً بلافاصله ، ستاره تسلیم نیروهای گرانشی شدید می شود و یک سیاهچاله ایجاد می کند.
اما اگر ستاره نوترونی ابرجرم به سرعت در حال چرخش باشد و بسیار مغناطیسی بار داشته باشد (به عبارتی مگنتار است) ، می تواند خود را از فروپاشی نجات دهد. محققان پیشنهاد می کنند که هم پشتیبانی از چرخش خود و هم ریختن انرژی و در نتیجه مقداری جرم به ابر غنی از نوترون ، می تواند ستاره را به سیاه چاله تبدیل کند. این انرژی اضافی به نوبه خود باعث می شود که ابر نور بیشتری ایجاد کند – درخشش مادون قرمز اضافی که هابل مشاهده کرد.
فونگ می گوید ، اما توضیحات احتمالی دیگری نیز برای نور شدید وجود دارد. اگر ستارگان درگیر نوترونی یک سیاهچاله ایجاد کنند ، این سیاهچاله می تواند جت پلاسمای باردار را که تقریباً با سرعت نور حرکت می کند ، پرتاب کند (SN: 22/2/19) وی می گوید ، جزئیات چگونگی تعامل جت با ماده غنی از نوترون در اطراف محل برخورد نیز می تواند درخشش اضافی کیلونووا را توضیح دهد.
فونگ می گوید ، اگر یک آهن ربا تولید شود ، “این می تواند چیزی در مورد ثبات ستاره های نوترونی و میزان جرم گرفتن آنها به ما بگوید.” “ما حداکثر جرم ستاره های نوترونی را نمی دانیم ، اما می دانیم که در بیشتر موارد آنها به سیاه چاله سقوط می کنند [after a merger]. اگر یک ستاره نوترونی زنده مانده باشد ، به ما می گوید که در چه شرایطی یک ستاره نوترونی می تواند وجود داشته باشد. “
یافتن یک مغناطیس کودک هیجان انگیز خواهد بود ، می گوید: ام شعران سلفیا ، متخصص فیزیک نجومی ، از انستیتوی ملی اخترفیزیک ایتالیا در مراته ، که در تحقیقات جدید دخیل نبوده است. او می گوید: “یک نوزاد نوترونی بسیار مغناطیسی ، بسیار چرخان که از ادغام دو ستاره نوترونی تشکیل شده است ، قبلاً مشاهده نشده است.”
اما او موافقت می کند که برای رد سایر توضیحات خیلی زود است. علاوه بر این ، شبیه سازی های رایانه ای اخیر نشان می دهد که دیدن یک مغناطیس تازه متولد شده حتی در صورت تشکیل ممکن است دشوار باشد. “من نمی گویم این حل و فصل شده است.”
با مشاهده چگونگی رفتار نور جسم در طی چهار ماه تا شش سال آینده ، فونگ و همکارانش محاسبه کرده اند ، ثابت می کند که یک مغناطیس متولد شده است یا خیر.
خود فونگ قصد دارد برای مدت طولانی پیگیر این موضوع مرموز با رصدخانه های موجود و آینده باشد. او می گوید: “من احتمالاً این موضوع را پیگیری می کنم تا پیر و خاکستری شوم.” “من دانش آموزانم را برای انجام این کار و دانشجویانشان آموزش خواهم داد.”
