کارمندان چرنوبیل با نگاهی به دو دوره از دشوارترین دوره‌ها از زمان افتتاح کارخانه در سال 1977، داستان‌های شخصی خود را با آنها در میان گذاشتند. اخبار سازمان ملل در روز جهانی یادبود فاجعه چرنوبیل.

زمین صفر

اوگنی یاشین شیمیدان 40 ساله در نیروگاه چرنوبیل بود که در آوریل 1986 حادثه رآکتور هسته ای رخ داد که منجر به تخلیه گسترده، مرگ 31 نفر و بیماری طولانی مدت هزاران نفر دیگر شد.

او گفت: “همه در مورد انفجار سیستم خنک کننده اضطراری راکتور صحبت می کردند.” اخبار سازمان ملل، با یادآوری تصادف سرنوشت ساز اتوبوس به محل کار خود در روز حادثه. “اما با عبور از واحد چهارم نیرو، برای ما روشن شد که بسیار جدی تر از حد انتظار است. دیواره راکتور کاملاً فرو ریخته بود و درخششی شبیه کوره ریخته گری فولاد دیده می شد. بلافاصله وارد عمل شدیم.»

تخلیه دسته جمعی

او گفت که در آن مرحله، ابعاد حادثه نه انتظار می رفت و نه ارزیابی می شد، و افزود که پروتکل هایی وجود نداشت زیرا غیرقابل تصور بود که این اتفاق برای راکتورها رخ دهد. به عنوان سرپرست شیفت 300 کارمند در کارگاه شیمیایی چرنوبیل، وظیفه اصلی تیم او تهیه آب غیر معدنی، دریافت زباله های مایع رادیواکتیو، ذخیره و پردازش آن بود.

او گفت: «ما آب را برای خاموش کردن راکتور آماده کردیم، تا زانو در آب راه رفتیم و پمپاژ را سازماندهی کردیم. به نظر می‌رسید که آب بی‌پایان جریان دارد، سیستم با ظرفیت کامل راه‌اندازی شد و نیاز به آب بیشتر و بیشتر بود.

او گفت که در 27 آوریل، ساکنان پریپیات به همراه تعدادی از کارکنان کارخانه تخلیه شدند، اتوبوس هایی که در سراسر شهر در حال حرکت بودند و جلوی خانه ها برای جمع آوری افراد تخلیه شده توقف می کردند. او گفت که بستگان نمی توانستند تماس بگیرند، به آنها هشدار دهند و در مورد مسیر تخلیه صحبت کنند و به یاد آورد که متوجه شد خانواده اش از منطقه نقل مکان کرده اند.

تعداد بسیار کمی از همکاران من هنوز زنده هستند

او گفت که در اوایل ماه مه، کارکنان باقیمانده با عوارض جانبی جدی مواجه شدند، زیرا پزشکان سلامت آنها را از طریق آزمایشات خونی مکرر تحت نظر داشتند و افزود که برخی از آنها برای استراحت “از منطقه” خارج شدند.

آقای یاشین که مبتلا به سرطان است، گفت: “من حتی الان هم عواقب آن را روی سلامتی خود احساس می کنم.” تعداد بسیار کمی از همکاران من هنوز زنده هستند. از اینکه خودم هنوز زنده ام تعجب می کنم.»

او گفت که در همین حال، اختلافات در مورد اینکه چه کسی مقصر است همچنان ادامه دارد.

او گفت: “من 100 درصد مطمئن هستم که طراحان نمی توانستند چنین پیشرفتی را پیش بینی کنند.” پرسنل ایستگاه تمام اقدامات را برای بومی سازی عواقب حادثه انجام دادند، اما نتوانستند از آن جلوگیری کنند.

آقای یاشین گفت که از آن زمان، هر سال، در 26 آوریل، ساکنان شهر اسلاووتیچ در بنای یادبود قربانیان چرنوبیل گرد هم می آیند، شمع روشن می کنند و آن وقایع غم انگیز را به یاد می آورند. در حالی که او دیگر در کارخانه کار نمی کند، نوه او، تاتیانا، یک مهندس است که سوخت هسته ای مصرف شده را در این تاسیسات مدیریت می کند، جایی که در کنار هزاران تن زباله رادیواکتیو ذخیره می شود.

تهدید جدید

چرنوبیل مانند همه تاسیسات انرژی هسته ای تحت قوانین بین المللی بشردوستانه از حمایت ویژه برخوردار است. اما، اشغال روسیه در سال 2022 نگرانی‌های امنیتی شدیدی را ایجاد کرد. همچنین کارمندان را به شرایط کاری سال 1986 بازگرداند که نیازمند شیفت های چرخشی اجباری بود.

الکساندر نوویکوف، معاون مهندس ارشد نیروگاه برای ایمنی فنی، گفت: «ما اکنون مانند سال 1986 کار می کنیم. من به تازگی وارد خدمت هستم و تا دوشنبه آینده اینجا خواهم بود. ما دفاتر خود را به ایستگاه های استراحت تبدیل کردیم، دوش و ماشین لباسشویی نصب کردیم. کنترل تشعشع به طور قابل توجهی تقویت شده است. ما هر روز آن را انجام می دهیم زیرا مردم در نزدیکی ایستگاه زندگی می کنند.

یک سال پس از اشغال روسیه، کارمندان دیگر نمی توانند یک اتوبوس ساده سوار شوند. اکثر آنها در اسلاووتیچ زندگی می کنند، اما خطوط راه آهن در روز اول حمله روسیه، در 24 فوریه 2022 بمباران شد. کارگران اکنون از فاصله 350 کیلومتری با اتوبوس سفر می کنند، یک هفته کامل کار می کنند، برای کل دوره در منطقه محروم می مانند و او گفت: سپس به خانه برگرد.

هم اتاقی های جدید

آقای نویکوف گفت تا سال 2022، تاسیسات هسته ای هرگز در چارچوب درگیری تصرف نشده بود. این وضعیت منحصر به فرد نیاز به اقدامات مناسب دارد.

وی گفت: آژانس بین المللی انرژی اتمی تصمیمی غیرمتعارف برای سازماندهی “ماموریت های دائمی” گرفت و افزود که کارکنان نیروگاه و بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی به طور مداوم در این تاسیسات حضور دارند. «بازرسان برای چند روز یا چند هفته می آمدند و بازرسی می کردند و سپس می رفتند. اکنون نمایندگان آژانس بین المللی انرژی اتمی با کارکنان ما زندگی می کنند و فعالیت های بازرسی را بدون خروج از نیروگاه انجام می دهند.

او گفت که وقتی کشوری کنترل خود را بر چنین تأسیساتی از دست می دهد و نمی تواند بازرسی انجام دهد، باید برای حمایت به جامعه بین المللی مراجعه کند.

‘زمان آن رسیده است’

رافائل گروسی، رئیس آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گفت: زمان پاسخ به بحران‌ها فرا رسیده است.

در حالی که وظیفه اصلی آژانس، از زمان آغاز به کار آن در اوج جنگ سرد در سال 1957، تضمین ایمنی در تاسیسات هسته ای است، اما هرگز با نیاز به عملیات در کانون نبردهای مسلحانه شدید مواجه نشده است.

پس از شروع جنگ در اوکراین، این آژانس از سهامداران برای گفتگو در مقر خود در وین دعوت کرد. آقای نویکوف که نماینده نیروگاه چرنوبیل به عنوان بخشی از یک هیئت اوکراینی بود، گفت که در یکی از گزارش های متعددی که خوانده بود به جنگ روسیه علیه اوکراین اشاره نشده بود.

غیرنظامی کردن تاسیسات هسته ای

وی با اشاره به اینکه نیروگاه اتمی Zaporizhzhia نیز در میانه یک منطقه جنگی کار می کند، یادآور شد: “این سوال مطرح شد که چگونه می توان امنیت را در چنین شرایطی که اکنون در کشور ما اتفاق می افتد تضمین کرد.” به هر حال، هر حادثه ای می تواند منجر به عواقبی شود که در سراسر اروپا احساس خواهد شد.

در واقع، Zaporizhzhia بزرگترین نیروگاه هسته ای اروپا است.

وی تاکید کرد: “شما نمی توانید تاسیسات هسته ای را تصرف کنید.” منطقه اطراف نیروگاه های هسته ای باید غیرنظامی شود.

از پاک ترین منبع انرژی محافظت کنید

او گفت که با وجود چالش های ناشی از حوادث و جنگ، انرژی هسته ای نشان دهنده آینده است، زیرا مصرف برق در جهان در حال رشد است. به عنوان مثال، 80 درصد برق در فرانسه از منابع انرژی هسته ای تامین می شود.

او گفت: «هرچقدر هم که این کلمات بعد از چرنوبیل و فوکوشیما متناقض به نظر می رسید، نیروگاه های هسته ای یکی از امن ترین تولیدکنندگان برق هستند. تحت عملیات عادی، غایب تصادفات و حوادث، همچنین پاک ترین منبع است.

وی توضیح داد که انواع جدید راکتورها قابل اعتماد و قابل کنترل هستند و افزود که توسعه انرژی هسته ای “امیدبخش ترین راه” رو به جلو است.

او گفت: «تمام چیزی که اکنون به آن نیاز داریم یک رویکرد جدید برای امنیت است.