ستاره های داغ و آبی که از گهواره هایشان بیرون رانده شده اند ، ممکن است درخششی ماوراlet بنفش مرموز را که دیسک های بسیاری از کهکشانهای مارپیچی را احاطه کرده است ، توضیح دهند.
یک شبیه سازی رایانه ای جدید نشان می دهد که این ستاره های فراری می توانند وسعت گسترده ای را فراتر از دیسک قابل مشاهده کهکشان جمع کنند (SN: 3/23/20) این مناطق دوردست دارای گازی هستند که برای ساختن ستاره های جدید بسیار گرم و کم فشار است ، با این وجود ستاره های جوان در آنجا وجود دارند.
اریک اندرسون ، اخترفیزیکدان در رصدخانه لوند در سوئد می گوید: “این یک مشکل بزرگ برای تئوری تشکیل ستاره کلاسیک است.”
رمز و راز ستاره های جوان دور از گذشته مدتی ادامه داشته است. در سال 2003 ، ناسا تلسکوپ فضایی Galaxy Evolution Explorer را راه اندازی کرد ، که با کشف نور منتشر اشعه ماوراrav بنفش در مناطق پسین کهکشانهای مارپیچی و نامنظم ، ستاره شناسان را متعجب کرد (SN: 2/15/05) برخلاف تابش اشعه ماورا بنفش معمولی ، نور ماوراio بنفش دور آنقدر طول موج کوتاه دارد که بیشتر آن به جو زمین نفوذ نمی کند.
ستارگانی که مقادیر زیادی از این تابش انرژی را منتشر می کنند ، گرم ، آبی و معمولاً بسیار پرجرمتر از خورشید هستند. این ستاره ها عمر طولانی ندارند ، بنابراین باید اخیراً تشکیل شده باشند. اما گاز موجود در حومه کهکشانی به اندازه کافی سرد و متراکم نیست تا بتواند سقوط کند و ستاره های جدیدی ایجاد کند.
آندرسون و همکارانش راه حلی برای تناقض گویی پیشنهاد می کنند: بسیاری از این ستاره های دور از حد اشعه ماوراio بنفش که در آنجا ساطع می شوند ، در جایی که اکنون هستند به دنیا نیامده اند. در عوض ، آنها نزدیکتر به مرکز کهکشان نزدیک شدند و از خانه های خود فرار کردند.
محققان یک شبیه سازی رایانه ای برای مدل سازی حرکت ستارگان عظیم در یک کهکشان مارپیچی انجام دادند. محققان گزارش دادند که در 22 اکتبر به صورت آنلاین در arXiv.org برخی از ستاره های فراری در شبیه سازی در هزاران سال نوری از فضا برای اقامت فراتر از لبه قابل مشاهده دیسک کهکشان حرکت می کنند و در نتیجه نور ماوراio بنفش دور را توضیح می دهند .
راه شیری بسیاری از این ستاره های فراری را در خود جای داده است. هنگامی که ستاره های پرجرم دیگر آن را از طریق نیروی گرانش دور می کنند ، یک ستاره می تواند فراری شود. یا ، اگر این ستاره به دور ستاره ای عظیم که منفجر شود ، می چرخد ، ستاره زنده مانده با همان سرعتی که دور همدم خود داشت ، دور می شود. بیشتر ستاره های فراری گرم و آبی هستند و فقط از نوع اشعه ماورا بنفش بسیار دور از لبه های قابل مشاهده دیسک های کهکشانی تابش می کنند.
مارک کرومهولز ، یک ستاره شناس در دانشگاه ملی استرالیا در کانبرا ، این ایده را “یک توضیح منطقی” می داند. وی همچنین راهی برای آزمایش آن ارائه می دهد: با بهره برداری از خواص انواع مختلف ستارگان عظیم.
نادرترین و عظیم ترین ستارگان آبی بسیار داغ هستند که گاز هیدروژن را یونیزه می کنند و باعث می شوند تا با قرار گرفتن مجدد الکترون در موقعیت اطراف پروتون ها ، نور قرمز از آن ساطع شود. اما این ستارگان بسیار عظیم عمر طولانی ندارند ، بنابراین هرکدام که در حومه یک کهکشان زندگی می کنند باید در آنجا متولد شده باشند. از این گذشته ، ستاره ها در طول زندگی کوتاه خود فرصت سفر از جای دیگر کهکشان را نداشته اند.
در مقابل ، ستاره های آبی کم جرم عمر طولانی تری دارند و بنابراین می توانستند در طول زندگی خود از جاهای دیگر به حاشیه کهکشانی برسند. کرومولز می گوید ، اگر نسبت نور ماوراio بنفش به نور قرمز از گاز یونیزه بیش از لبه قابل مشاهده کهکشان بیشتر از دیسک آن باشد ، این نشان می دهد که بسیاری از درخشش ماوراio بنفش دور از حد واقع در واقع از ستاره های فراری است.
